Een Neanderthaler zou met zijn lunchpakketje van dadels op schoot boven op de Mammoet die hij zojuist met zijn vuurstenen speer succesvol zijn laatste adem heeft laten uitblazen kunnen hebben gedacht: dat hebben we ook weer overleefd! Een leerling die rijles heeft kan blijkbaar soms hetzelfde denken.
De leerling die deze leuze regelmatig onontkoombaar de microkosmos van het interieur van mijn lesauto in galmt is oprecht niet angstig of suïcidaal. Sterker: de leerling staat soms te kijken van zijn eigen prestaties. Met andere woorden, hij ontmoet zijn potentie. Hoe paradoxaal klinkt dit eigenlijk. Misschien wel niet zo erg als dat je in eerste instantie vermoedt. Het werkt in het hoofd van de leerling waarschijnlijk als volgt: pfoe, dit nieuwe lesonderwerp gaat nog een hele krachttoer worden - okee, het lukt me toch wel aardig - dat hebben we ook weer overleefd! Als je deze overdrijving negatief benadert zou je dus denken dat er zojuist een prehistorisch monster is omgelegd. Het tegendeel is dus waar. Er is een ontdekking gedaan en dat betrof de gelukzalige ervaring van het verborgen eigen kunnen. Tijdens de les is het inmiddels een vermakelijke uiting geworden die ook bijdraagt aan de ontspanning.
Toch vraag ik me af... zou dit initiële stiekeme vreugdedansje niet de kiem kunnen zijn voor toekomstige overschatting van de eigen rijvaardigheid of zelfs asociaal weggedrag? Bij het behalen van het rijbewijs denkt de ex-leerling dan inmiddels: het meeste lukt me toch wel aardig en ik ben nog geslaagd ook. Ik moet dus wel goed zijn. Hupsakee dan maar! Kruispuntje gauw nog even voor de ander oversteken? Dat overleven we wel! Invoegen op mijn eigen tempo? Dat overleven we wel! Diagonaal 4 stroken op een weefvak in 1 keer oversteken? Dat overleven we wel! Bumperhijgen? Overleven we wel! En in die dispositie gaan overige verkeersdeelnemers ineens irritant worden, want ze zitten in de weg. Tokkie-gedrag geboren.
Of zijn er nog andere variabelen die meespelen in het ongeduldige en zelfzuchtige weggedrag van velen? Ik denk het eerlijk gezegd wel. Mijn theorie kent iets teveel creatieve gevolgtrekkingen. Laat ik die maar bewaren voor de ontspanning van leerlingen. Dan hoeven zij alleen nog maar te roepen: dat hebben we ook weer BEleefd!
Comments