De Quarantaineblues

Ergens in China 🇨🇳 ontsproot er iets. Wuhan. Ik heb ooit een cymbal gehad van het merk Wuhan. Een china type bekken. Hoe grappig is dat. Maar aan de situatie waarin we zitten is niet veel grappigs te bedenken. Hoewel humor juist ook nu iets heel moois is. Humor verzet, het verzet de zinnen. Humor legt bloot, het stelt aan de kaak. Het ontspant, verbindt, net als muziek. Een grap kan op elk moment, ja op elk moment. Zelfs op het allerlaatste moment. Wat mij betreft liggen we met zijn allen, ik ook, op mijn begrafenis (of crematie, ben ik nog niet uit), in een gigantische deuk. Lachen om mijn ellende is het dan niet meer, want in de staat waarin ik dan verkeer is er weinig ellende te ervaren. Maar wel lachen om mij. En om elkaar. En om ons als mensen, als wezens die hier op deze aardkloot maar wat aan het rommelen zijn. Want waar komt het leven nu op neer: ah ik ben geboren, ah school, ah werk, ah pensioen, ah oud worden, ah wat een mooie kist, klaar. We zijn hier maar even en dan niet meer. Dat is toch om je te bescheuren?