De instructeurscoach

Nu ik door het COVID-19 virus geen autorijles meer mag geven, maar nog wel naar Facebook mag, ontdekte ik daar een rijinstructeursgroep. Al gauw viel me op dat instructeurs er hun naam eer aan doen. Ze borneren dat het een lieve lust is. Want een leerling leren autorijden gaat na een aantal jaren in het vak net zo. Vraagt de leerling: wat moet ik doen als ik een kruispunt oversteek? Antwoordt de instructeur: wat denk je zelf, blindelings doorscheuren? Een instructeur borneert. Ehm, instrueert. Sorry. Toen dacht ik, wat zou ik voor posts tegenkomen in een groep voor rijcoaches? Helaas kon ik een dergelijke groep niet vinden en moest ik gaan fantaseren over hoe het er in zo'n FB-gelegenheid aan toe zou gaan. Kwam ik zomaar op het idee dat rijcoaches zich eerst zouden inleven in degene die een post zet en pas daarna zouden reageren. Een post in de instructeursgroep echter lijkt op zichzelf al een Pavlovreactie bij collega instructeurs te veroorzaken. Waarbij het overmatige speeksel dan overgegaan is in opgetrokken mondhoeken, ontbloot tandvlees en schuim op de bek. Dit zou toch geen beroepsdeformatie zijn? Neee. Onmogelijk. Ze zijn allemaal zo zelfverklaard gek van hun vak. En staan te trappelen om weer te beginnen met rijles geven. Dat kan het niet zijn! Misschien is een FB-groep rijcoaches te hoog gegrepen en moet ik de groep Instructeurscoaches beginnen. Geen revolutie maar evolutie. Kunnen we geleidelijk van schuim naar overmatig speeksel. En van provincie naar stad.